31 Października mieliśmy przyjemność gościć na Włodarzu Pana Ludwika Latarnika, który w latach sześćdziesiątych z Komisją Badań Zbrodni Hitlerowskich badał właśnie Masyw Włodarza w rejonie Bloków A B C i D. Po wyjściu ze sztolni wyraził swoje zdziwienie że nie ma połączenia z wykończonymi, wybetonowanymi olbrzymimi halami i korytarzami. Opowiada że wchodzili do środka jakimiś roboczymi pochylniami w skazanymi przez autochtona,że godzinami chodzili po podziemiach w poszukiwaniu ciał, że na kilku skrzyżowaniach były bardzo głębokie szyby do dolnych kondygnacji, że był też drugi ,większy od tego który znamy szyb na powierzchnie. Mówi też o tym że wchodzili na inne poziomy i o tym, że nie wszędzie mogli się dostać ponieważ były wysadzenia przejść. Nie odnaleźli żadnych ciał ani pułapek minerskich. Nie dysponowaliśmy profesjonalnym sprzętem, nagraliśmy rozmowę kiepskim telefonem, to spowodowało kiepską jakość i opóźnienie w emisji. Umówieni jesteśmy na wyczerpujący wywiad z Panem Ludwikiem.
Poniżej przedstawiamy 2 odcinki serialu Krzysztofa Szpakowskiego „Depozyty II Rzeszy„ z obszerną relacją świadka pana Jana Latańskiego nr 1277.
RIESE-WŁODARZ-Depozyty III Rzeszy – odc. 8 „Żywi świadkowie historii”
RIESE-WŁODARZ-Depozyty III Rzeszy – odc. 10 „1277 – Jan Latański”
Zachęcamy do obejrzenia wszystkich odcinków serialu „Depozyty III Rzeszy„ Krzysztofa Szpakowskiego dostępnych na kanale YouTube
Wywiad z ocalałym świadkiem budowy kompleksu Riese – Hieronimem Grębowiczem. Na jesień 1943 roku trafił do obozu pracy przymusowej Gemeinschaftslager 1 w miejscowości Walim w Górach Sowich. Tam wykonywał prace przy budowie zagadkowego podziemnego kompleksu Riese.
Krótka historia kompleksu Riese, budowanego podczas II wojny światowej w Górach Sowich na Dolnym Śląsku. Film ma promować historię Gór Swoich i Walimia, a także zachęcać do odwiedzenia Sztolni Walimskich, czyli kompleksu Rzeczka. Sztolnie Walimskie są obecnie jednym z trzech kompleksów Riese udostępnianych do zwiedzania przez turystów. Oprócz Internetu, film będzie również wyświetlany turystom odwiedzającym nasze podziemia.
Przez dziesiątki lat Ignacy Sarnecki bał się mówić o tym, co widział i przeżył. I dziś nie jest pewien, co go spotka. Bo dzieci i wnuki dawnych oprawców mają się w najlepsze. Zajmują czołowe miejsca w życiu społecznym i prowadzą intratne interesy.
Jak twierdzi wielu, II wojna światowa była najtragiczniejszym wydarzeniem w historii ludzkości. I choć zapisano na ten temat setki tysięcy stron, wciąż istnieją tzw. białe plamy; wydarzenia, o których ludzie bali się opowiadać przez dziesiątki lat. Oficjalnie wojna skończyła się w 1945 r. Jednak faktycznie trwała w Polsce jeszcze kilka lat. Nie mniej zbrodnicza niż ta wcześniejsza, oficjalna. Cichy front bratobójczej walki przebiegał w lasach i ciemnych piwnicach Urzędów Bezpieczeństwa. Czytaj dalej „Ignacy Sarnecki – żołnierz Wyklęty z Wałbrzycha”→
Ignacy Sarnecki – żołnierz wyklęty z Wałbrzycha. Za działalność niepodległościową sąd skazał go na śmierć. Do dziś w ciele ma dwie kule wystrzelone przez ubeka.
Wilnianin, po wojnie wraz z matką i siostrami osiadł w Jeleniej Górze, gdzie już jako uczeń zaczął latać na szybowcach w pobliskim Jeżowie. Zimą uprawiał narciarstwo i z zapałem działał w gronie przewodników, a także ratowników górskich. W trakcie studiów nadal z pasją poświęcał się szybownictwu i narciarstwu, znajdując jeszcze czas na starty w rajdach motocyklowych i na uprawianie gimnastyki sportowej. Na asystenturze został w zakładzie gimnastyki, co nie przeszkodziło mu w zdobywaniu
kolejnych licencji lotniczych, aby w konsekwencji uzyskać licencje z zakresu: szybownictwa, spadochroniarstwa, akrobacji, agrolotnictwa i balonowej, a także nawigacji lotnicze.
Znaczące sukcesy odnosił w lataniu precyzyjnym, a największe w sławnych rajdach pilotów i dziennikarzy, w których w duecie z Andrzejem Waligórskim kilkakrotnie zwyciężył.
Swoją aktywną i wszechstronną działalnością w zakresie sportów lotniczych, zaczął Maksymowicz przyciągać zawod-
ników i pasjonatów lotnictwa do studiowania we wrocławskiej uczelni. Po odejściu z Zakładu Gimnastyki, utworzył pierwszy i jedyny w kraju Zakład Sportów Lotniczych. Nawiązał ścisłą współpracę z aeroklubami i zdołał przekonać kierownictwo uczelni do podpisania oficjalnego porozumienia z władzami Aeroklubu Polskiego. Władze GKKFiT wyraziły zgodę na powołanie w naszej uczelni unikalnej specjalizacji sportów lotniczych. We wrocławskiej uczelni studiowali i odbywali kursy znakomici szybownicy,
spadochroniarze, mistrzowie latania precyzyjnego i akrobatycznego, a wśród nich m.in. J. Dankowski, E. Ligocki, W. Świadek, R. Olszowy, G. Olbrych-Kudłek, czy Czesław Kudłek, który zasłynął z udanej ucieczki samolotem pasażerskim na Zachód (na kanwie tego zdarzenia nakręcony został film).
Stanisław Maksymowicz organizował cieszące się dużym uznaniem sympozja i konferencje naukowe. Pod jego kierunkiem wykonanych zostało wiele prac dyplomowych i magisterskich. Po przejściu na emeryturę nie osiadł na laurach, lecz dalej prowadził ze studentami zajęcia z paralotniarstwa w ramach sportu do wyboru.
W 2005 roku, w dowód uznania za swoje niebagatelne osiągnięcia. otrzymał unikalną statuetkę z dedykacją: Honorowe wyróżnienie imienia Dedala nr 4 Instr. pil. Stanisławowi Maksymowiczowi za wybitne zasługi w kształceniu i wychowaniu lotników ku chwale polskiego lotnictwa. W tym samym roku odebrał w Paryżu z rąk Maxa Bishofa sekretarza generalnego FAI Dyplom Tissandiera wyróżnienie z okazji 100-lecia FAI.
Dzięki pasjonatom i wysokiej klasy specjalistom w wybranych dyscyplinach sportu uczelnia nasza zyskała uznanie i renomę szkoły nowoczesnej i idącej z duchem czasu. W kolejnych latach nie we wszystkich wspomnianych wyżej dziedzinach, szkolenie przebiegało po myśli inicjatorów. Jedne „sporty” z czasem zanikały, natomiast inne dynamicznie rozwijały się i po dziś dzień stanowią chlubę uczelni, jak np. dżudo czy windsurfing.
Sądzę, że niniejsze opracowanie może zainspirować specjalistów innych dziedzin do zaprezentowania niemałego dorobku szkoleniowego np. w strzelectwie, kolarstwie, aerobiku i kilku innych „mocnych” na naszej uczelni dyscyplinach sportowych.
Stanisław Maksymowicz – Wilnianin, po wojnie wraz z matką i siostrami osiadł najpierw w Górach Sowich a potem w Jeleniej Górze. Legendarny wrocławski pilot i wychowawca młodzieży, bohater wielu lotniczych anegdot i wyczynów, o których wciąż chętnie piszą dziennikarze. Absolwent i pracownik naukowy wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie przez ponad 25 lat, aż do emerytury kierował Wydziałem Teorii i Metodyki Spadochroniarstwa. Do dzisiaj prowadzi tu jeszcze zajęcia ze studentami, których uczy latać na paralotniach. Niegdyś był jednym z najlepszych polskich akrobatów samolotowych, przez 15 lat w kadrze narodowej. Razem z Andrzejem Waligórskim tworzył niezapomnianą dwuosobową załogę we wrocławskich rajdach pilotów i dziennikarzy. – Uważali nas za parę zgrywusów – opowiada dzisiaj – Ale przyjaźń z Andrzejem to była dla mnie duchowa uczta.
Romuald Kunicki syn pierwszego komendanta MO w Walimiu. Rodzina trafiła na ziemie zachodnie z Lublina. Pan Romuald wspomina, że jego ojca prosto z wojska narzucono na komendanta MO w Łokietku. (pierwsza powojenna nazwa Walimia). Na początku wraz z całą rodziną mieszkali na komisariacie, a potem w małym tak zwanym pałacyku przy drodze z Walimia do Rzeczki. Pan Romulad urodził się w 1938 roku, mieszka do dziś w Walimiu ma 77 lat.
Piotr Barycza rocznik 1939 urodziny we wsi Braciejowa koło Dębicy. Ojciec Pana Piotra Walnety Barcza wracając z robót przymusowych przypadkiem trafia do Walimia. Domy murowane kryte dachówka wzbudzają w nim podziw, zajmuje dużą gospodarkę na dzisiejszej ulicy Samorządowej potrzebują jej są wielodzietną rodzina, trzeba wszystkich wyżywić. Piotr Barycza zmarł w 2013 roku.miał 74 lata.
Władysław Milanowskiego repatriant z Kresów Wschodnich, urodzony w 1923 roku we wsi Stołpin. Wieś w 1944 roku spacyfikowana przez UPA. Wielu jego bliskich zostało zamorodowanych. Na ziemie zachodnie trafił w 1946 roku. Od 1947 roku mieszkał we wsi Jugowice Górne 72 w Gminie Walim powiat wałbrzyski. Zmarł w 2013 roku mając 90 lat
